Obchody święta niepodległości
Święto niepodległości to dla każdego Polaka szczególne święto. Zwłaszcza dla harcerzy z naszego Hufca to niezwykły i wyjątkowy dzień, podczas którego uczestniczyliśmy w wielu uroczystościach i radośnie świętowaliśmy, że żyjemy niepodległym kraju!
W naszym powiecie odbywało się w tym samym czasie wiele oficjalnych uroczystości min. w Orzeszu, Łaziskach Górnych i Mikołowie w których braliśmy czynny udział. Ponadto harcerki i harcerze z I Szczepu Harcerskiego „Polana” wzięli udział w koncercie „Śpiewam dla Ciebie Polsko” w Szkole Podstawowej nr 2 im. Stanisława Moniuszki. Również w Łaziskach Górnych po oficjalnych uroczystościach 1 SDHiZ „Łaziska” zorganizował wspólne śpiewanie pieśni patriotycznych. W Mikołowie harcerze dla radosnego świętowania zorganizowali grę z QR kodami, po której w Domku Harcerskim odbyło się wieczorne śpiewanie pieśni związanych bezpośrednio z naszą ojczyzną.
Dla 1 Szczepu Drużyn Harcerskich i Zuchowych 11 listopada 2017 r. pozostanie dniem długo zapamiętanym. To właśnie przed mszą za ojczyznę odbyło się uroczyste wręczenie sztandaru. Posiadanie sztandaru Szczepu to ogromne wyróżnienie i powód do dumy! Gratulujemy!
Druhna komendatka phm. Marty Walczak na ten dzień śle przesłanie płynące z wiersza Wisławy Szymborskiej:
„Gawęda o miłości do ziemi ojczystej”
Wisława Szymborska
Bez tej miłości można żyć,
mieć serce suche jak orzeszek,
malutki los naparstkiem pić
z dala od zgryzot i pocieszeń,
na własną miarę znać nadzieję,
w mroku kryjówkę sobie uwić,
o blasku próchna mówić „dnieje”,
o blasku słońca nic nie mówić.
Jakiej miłości brakło im,
że są jak okno wypalone,
rozbite szkło, rozwiany dym,
jak drzewo z nagła powalone,
które za płytko wrosło w ziemię,
któremu wyrwał wiatr korzenie
i jeszcze żyje cząstkę czasu,
ale już traci swe zielenie
i już nie szumi w chórze lasu?
Ziemio ojczysta, ziemio jasna,
nie będę powalonym drzewem.
Codziennie mocniej w ciebie wrastam
radością, smutkiem, dumą, gniewem.
Nie będę jak zerwana nić.
Odrzucam pusto brzmiące słowa.
Można nie kochać cię – i żyć,
ale nie można owocować.
które za płytko wrosło w ziemię,
któremu wyrwał wiatr korzenie
i jeszcze żyje cząstkę czasu,
ale już traci swe zielenie
i już nie szumi w chórze lasu?
Ziemio ojczysta, ziemio jasna,
nie będę powalonym drzewem.
Codziennie mocniej w ciebie wrastam
radością, smutkiem, dumą, gniewem.
Nie będę jak zerwana nić.
Odrzucam pusto brzmiące słowa.
Można nie kochać cię – i żyć,
ale nie można owocować.
